Ο “καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς” βρίσκεται σε τελικό στάδιο παρακμής, για να αντικατασταθεί σε αυτόν τον αιώνα ή στις αρχές του επόμενου από τον κρατικό καπιταλισμό και άλλες προς το παρόν μη ανεπτυγμένες μορφές σοσιαλιστικών υβριδικών κρατών. Η παρακμή είναι δομική, πολιτική, αλλά και κοινωνική και πολιτισμική. Μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, η Κίνα παρείχε σε ολόκληρο τον κόσμο μια πλήρη και αποδεδειγμένη στρατηγική COVID-19. Μέχρι τον Μάρτιο, όλοι είχαν ένα τέλειο μοντέλο για ένα απότομο κλείδωμα για την αναχαίτιση της ανάπτυξης, αποκεντρωμένες κλινικές πυρετού για την παροχή γρήγορων δοκιμών απομόνωσης, εγκαταστάσεις αποκατάστασης για την παροχή φροντίδας χωρίς οικογενειακή μετάδοση, εντοπισμό της εστίας για την καταστροφή των συστάδων, και σημαντική οικονομική και υλική υποστήριξη για την προστασία της ζωής και των μέσων διαβίωσης κατά τη διάρκεια των αυστηρότερων περιόδων.
Οι χώρες που ανήκαν στο κεφάλαιο δεν ήταν απλώς απρόθυμες να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο, αλλά ήταν ανίκανες. Οι κλινικές πυρετού και τα αποθέματα ιατρικών ειδών έκτακτης ανάγκης που απαιτούνται για αυτή τη στρατηγική δεν υπάρχουν σε μια ελεύθερη αγορά, αυτή τα “βελτιστοποιεί” εκτός ύπαρξης. Το μόνο μέρος των χωρών που ανήκουν στο κεφάλαιο που απαιτεί μια καταπακτή διαφυγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο, και αυτός είναι ο σκοπός των χρηματοπιστωτικών μας ιδρυμάτων. Δούλεψε τέλεια: γι’ αυτό προορίζονται αυτά τα κράτη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το χρηματιστήριο τα πάει (σχετικά) καλά. Η Αμερική είχε μια δημοκρατική συγκεντρωτική λύση για το κεφάλαιό της. Είχε ένα πενταετές σχέδιο.
Ωστόσο, ακόμη και μια χώρα διαρθρωτικά απροετοίμαστη για το COVID-19, όπως η Αμερική, είχε την ευκαιρία να προετοιμάσει αυτή τη στρατηγική για το επόμενο έτος. Σε αυτό το σημείο έρχεται η πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική σήψη.
Όταν η δομή και η κουλτούρα μιας κοινωνίας λειτουργούν συγχρονισμένα, είναι εφικτά εξαιρετικά πράγματα. Όταν συνέβη η 11η Σεπτεμβρίου, το αμερικανικό κράτος ήταν απόλυτα προσηλωμένο στο να ξεκινήσει ένα πολυηπειρωτικό σχέδιο καταστροφής, εξόρυξης και κυριαρχίας. Όλος ο μηχανισμός των μέσων ενημέρωσης και η λαϊκή κουλτούρα ενώθηκαν για να δημιουργήσουν μια αμερικανική ταυτότητα γύρω από αυτόν τον ενιαίο, κοινό αγώνα. Αυτό δημιούργησε μια αποφασιστικότητα τόσο ισχυρή που, είκοσι χρόνια αργότερα, εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανοί γονείς κλαίνε δάκρυα χαράς όταν στέλνουν τα παιδιά τους να δολοφονήσουν, να υποφέρουν και να πεθάνουν σε αποικιακές καταλήψεις. Ο καταναγκασμός είναι τόσο απίστευτα ισχυρός που, παρόλο που η πλειοψηφία των συμμετεχόντων κατανοεί λογικά την realpolitik που λειτουργεί και μπορεί να την εξηγήσει ο ίδιος με απλούς όρους, εξακολουθεί να βρίσκει άνεση να ενδίδει στην κοινή ψευδαίσθηση.
Τον Απρίλιο, η Νέα Υόρκη αντιμετώπισε ένα πανδημικό συμβάν τόσο καταστροφικό που ήταν το ισοδύναμο δέκα 9/11. Δέκα. Τα μέσα ενημέρωσης και η λαϊκή κουλτούρα ήταν έτοιμα να παρατηρήσουν, να αναλύσουν, να καταναλώσουν και να μεταβολίσουν αυτές τις πληροφορίες, με όλα τα χαρακτηριστικά της καταστροφής: μαζικός θάνατος, γενναίοι πρώτοι ανταποκριτές, κατεστραμμένα θύματα, ταλαιπωρημένοι επιζώντες. Αυτή τη φορά, όμως, η δομή, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η λαϊκή κουλτούρα ήταν εντελώς εκτός συγχρονισμού. Κανείς δεν χρειάστηκε να πέσει με αλεξίπτωτο σε μια ξένη πρωτεύουσα για να νικήσει τον κοροναϊό. Κανείς δεν χρειάστηκε να πατήσει σε νάρκη. Αυτό που έπρεπε να κάνει η αμερικανική κοινωνία ήταν να κινητοποιηθεί για να προστατεύσει τους ευάλωτους. Οι εταιρείες έπρεπε να βάλουν την απομόνωση και την εξ αποστάσεως εργασία πάνω από τα κέρδη. Οι πολιτείες έπρεπε να σεβαστούν ότι ανήκαν σε μια συλλογικότητα με ελεύθερα ταξίδια και να ενεργήσουν αναλόγως. Τα άτομα έπρεπε να είναι πρόθυμα να θυσιάσουν τις ανέσεις του δημόσιου βίου όχι μόνο μέχρι να νιώσουν προσωπικά κουρασμένοι από την ιδέα, αλλά μέχρι να ολοκληρωθεί η εθνική αποστολή.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα, αυτή η στρατηγική έπρεπε να είναι ο προάγγελος ενός πραγματικού εθνικού κλειδώματος, όχι μια ad hoc, άμεση λύση. Με την Ιταλία ως συγκριτικό μοντέλο, ο κόσμος είχε σαφή αντίληψη ότι ο περιορισμός της νόσου απαιτούσε τόσο τις προετοιμασίες όσο και την εκτέλεση που έκανε η Κίνα. Αν η Αμερική είχε πάρει στα σοβαρά το 2020, θα είχαμε ακολουθήσει μια εθνική πολιτική μάσκας, μια άνευ προηγουμένου στροφή προς την εργασία από το σπίτι και έναν τεράστιο σεβασμό προς τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς που δεν μπορούσαν να σταματήσουν να εξυπηρετούν το κοινό. Θα είχαμε περάσει το έτος εξασφαλίζοντας ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν να λειτουργούν με ασφάλεια. Ταυτόχρονα, κάθε μεγάλη βιομηχανία του έθνους θα προσπαθούσε να μεταβεί στην παροχή του εξοπλισμού και των εγκαταστάσεων που απαιτούνται για την έναρξη του εθνικού αποκλεισμού το συντομότερο δυνατό. Το Κογκρέσο θα είχε παραμερίσει τον κομματισμό, όπως ακριβώς έκανε το 2003, για να επιτύχει από κοινού αυτόν τον στόχο.
Αν οι δύο παραπάνω παράγραφοι σας φαίνονται σαν γελοία παρωδία, έχετε απόλυτο δίκιο. Η ίδια η ιδέα ότι ακόμη και η πιο πειστική σύγχρονη αμερικανική κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει καταφέρει μια στρατηγική εθνικής, ανιδιοτελούς ενότητας είναι ένα πλήρες γαμημένο αστείο. Ο μέσος κυβερνήτης μιας κόκκινης πολιτείας τον Οκτώβριο, με ένα τέταρτο εκατομμύριο Αμερικανούς νεκρούς, εξακολουθεί να αμφιταλαντεύεται μεταξύ της χλιαρής υποστήριξης των μη εκτελεσμένων εντολών μάσκας και της ανοιχτής δήλωσης ότι η πανδημία είναι κάποιου είδους φάρσα. Και όμως, ένα σταθερό 20% των ψηφοφόρων αυτών των κυβερνητών πιστεύει ότι είναι — και το εννοώ αυτό χωρίς καμία υπερβολή — σταλινικές φιγούρες απόλυτου κυβερνητικού ελέγχου. Αν δεν με πιστεύετε, πηγαίνετε να δοκιμάσετε τη θεωρία. Έχω δίκιο για κάθε πολιτεία.
Το να προτείνεις στην Αμερική να κάνει άλλο ένα lockdown είναι σαν να προτείνεις σε έναν ασθενή με AIDS που πεθαίνει από φυματίωση να προσπαθήσει να την καταπολεμήσει με το ανοσοποιητικό του σύστημα. Αυτό είναι προφανώς η λύση και ακόμη πιο προφανώς δεν είναι κάτι για το οποίο είναι ικανός ο οργανισμός του ξενιστή. Αντ’ αυτού, η δουλειά του Αμερικανού είναι να αντιμετωπίσει χρησιμοποιώντας ελλιπείς πληροφορίες από χώρες που δεν ισχύουν. Η δουλειά του Αμερικανού είναι να προσποιείται ότι έχει την κοινωνία των πολιτών της Νότιας Κορέας ή τη φυσική απομόνωση της Νέας Ζηλανδίας. Η δουλειά του Αμερικανού είναι να παρεξηγεί τα ποσοστά κύκλων και τις συννοσηρότητες, να αλληθωρίζει σε διαγράμματα και να τα γυρίζει στο πλάι και να πειράζει τα εύρη μέχρι οι αιχμηρές γραμμές να γίνουν ομαλές. Τότε, η δουλειά του Αμερικανού είναι να πεθάνει.