Υπάρχει μια θεμελιώδης αντίφαση σε πολλές από τις μαρξιστικές μελέτες που παράγονται στη Δύση. Κάθε φορά που μιλούν για τον μαρξισμό στην Ασία -στην Κίνα, την Κορέα ή το Βιετνάμ- ή όταν μιλούν για λαϊκά κινήματα στην Αφρική, όπως στην Αίγυπτο ή τη Λιβύη, τονίζουν την επιρροή της θρησκείας σε αυτά τα πολιτικά κινήματα και την εθνική προσαρμογή του μαρξισμού. Όταν οποιοσδήποτε μαρξιστής ερευνητής μελετά, για παράδειγμα, τον κινεζικό μαρξισμό, είναι υποχρεωμένος να ασχοληθεί με την επιρροή της φιλοσοφίας του Κομφούκιου στον κινεζικό πολιτισμό γενικά και στον κινεζικό μαρξισμό ειδικότερα. Ομοίως, η επιρροή που ασκεί το Ισλάμ σε πολλές αφρικανικές χώρες λαμβάνεται πάντα υπόψη στην ανάλυση, ή την επιρροή του Κομφουκιανισμού στην Ασία γενικότερα.
Ωστόσο, όταν έρχεται η ώρα να εξετάσουμε τον μαρξισμό στη δυτική πολιτική, η επιρροή του χριστιανισμού στην κατασκευή του συμβολικού, υποκειμενικού και θεωρητικού σύμπαντος αυτού του μαρξισμού σπάνια λαμβάνεται υπόψη. Είναι σαν στην Ασία να επηρεάζει την πολιτική ο Κομφουκιανισμός, στην Αφρική να επηρεάζει την πολιτική το Ισλάμ, αλλά στη Βραζιλία, στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στην Πορτογαλία, ο χριστιανισμός δεν επιτελεί παρόμοιο ρόλο στη διαμόρφωση της ιστορικής υποκειμενικότητας. Αυτό είναι ένα λάθος για έναν πολύ απλό και αντικειμενικό λόγο, τον οποίο ο Αντόνιο Γκράμσι επισημαίνει σε πολλά διαφορετικά σημεία στα Σημειωματάρια Φυλακής του: η Καθολική Εκκλησία είναι ο μακροβιότερος θεσμός που λειτουργεί στη Δύση. Κανένας άλλος θεσμός δεν έχει καταφέρει να παραμείνει ζωντανός για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με την ικανότητα να διαδίδει και να κυκλοφορεί ιδέες και έννοιες, μέσω ενός σώματος διανοούμενων ιερέων, επισκόπων και θεολόγων, οργανωμένων στο πλαίσιο μιας γραφειοκρατίας όπως η Καθολική Εκκλησία. Έτσι, είναι αδύνατο να μιλήσει κανείς σοβαρά για τον μαρξισμό, την πολιτική, την υποκειμενικότητα, τον πολιτισμό και το συμβολικό πεδίο στη Δύση χωρίς να ενσωματώσει ως στοιχεία ανάλυσης τον ρόλο του χριστιανισμού σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό, σε κάθε συγκεκριμένη χώρα.
Πιστεύω ότι είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το φαινόμενο που κακώς περιγράφεται ως “λαϊκισμός” (ένας όρος που δεν χρησιμοποιώ), αυτή τη σχέση των λαϊκών τάξεων με ανθρώπους όπως ο Λούλα, ο Getúlio Vargas, ο Miguel Arraes, ο Brizola, ο Perón, ο Velasco Ibarra και ο Hugo Chávez χωρίς να κατανοήσουμε τις βασικές διαμορφώσεις της καθολικής σχέσης μεταξύ πιστών και αγίων. Προφανώς αυτή δεν είναι η μόνη εξήγηση, αλλά υπάρχει ένα συμβολικό στοιχείο στην πολιτική δομή αυτής της σχέσης. Το σκέφτομαι αυτό εδώ και πολύ καιρό. Δεν είναι δική μου ιδέα - ο Domenico Losurdo και ο Roland Boer έχουν γράψει για το πώς το φετίχ της ήττας είναι ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του δυτικού μαρξισμού και πώς αυτό είναι ένα παρεξηγημένο παράγωγο της χριστιανικής κουλτούρας.
Κατ’ αρχάς, ας συζητήσουμε μια μεγάλη τάση του δυτικού μαρξισμού. Σύμφωνα με τον Perry Anderson υπάρχει ένας διαχωρισμός μεταξύ δυτικού και ανατολικού μαρξισμού, και ο δυτικός μαρξισμός είναι βασικά ένα είδος μαρξισμού που, ως βασικό χαρακτηριστικό, δεν άσκησε ποτέ πολιτική εξουσία. Είναι ένας μαρξισμός που ασχολείται, όλο και συχνότερα, με φιλοσοφικά και αισθητικά ζητήματα. Έχει αποτραβηχτεί, για παράδειγμα, από την κριτική της πολιτικής οικονομίας και το πρόβλημα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Όλο και περισσότερο έχει πάρει μια ιστορική απόσταση από τις συγκεκριμένες εμπειρίες της σοσιαλιστικής μετάβασης στη Σοβιετική Ένωση, την Κίνα, το Βιετνάμ, την Κούβα και ούτω καθεξής. Αυτός ο δυτικός μαρξισμός θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τον ανατολικό μαρξισμό, επειδή δεν έχει αμαυρώσει τον μαρξισμό μετατρέποντάς τον σε ιδεολογία του κράτους, όπως, για παράδειγμα, ο σοβιετικός μαρξισμός, και δεν υπήρξε ποτέ αυταρχικός, ολοκληρωτικός ή βίαιος. Αυτός ο μαρξισμός διατηρεί την καθαρότητα της θεωρίας εις βάρος του γεγονότος ότι ποτέ δεν έχει προκαλέσει επανάσταση πουθενά στη Γη -αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο. Όπου έχει πραγματοποιηθεί μια νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση στη Δύση, όπως η Κούβα, συνδέεται πολύ περισσότερο με τον λεγόμενο ανατολικό μαρξισμό παρά με αυτόν τον δυτικό μαρξισμό που παρήχθη στη Δυτική Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και μέρη της Νότιας Αμερικής. Αυτός ο μαρξισμός είναι υπερήφανος για την καθαρότητά του, και αυτό είναι το πρώτο στοιχειώδες χαρακτηριστικό που προέρχεται από τον χριστιανισμό.
Ο Γκράμσι δείχνει ότι μια από τις κύριες ιστορικές ανησυχίες της Καθολικής Εκκλησίας ήταν ο έλεγχος της ανάγνωσης και της διάδοσης του χριστιανισμού, εμποδίζοντας την άνοδο και τη διάδοση των λαϊκών, αυτόνομων και βασικών ερμηνειών και διασώζοντας έτσι την καθαρότητα του ιστορικού δόγματος. Ως εκ τούτου, η Καθολική Εκκλησία μπορεί να πει ότι ο Χριστιανισμός είναι αγάπη, ισότητα, αγάπη προς τον πλησίον, συμπόνια και μη βία, παρά το γεγονός ότι αποτέλεσε βασικό όπλο για τη νομιμοποίηση της δουλείας, των σταυροφοριών και της αποικιοκρατίας, και παρά τη συμπάθεια διαφόρων στοιχείων της Καθολικής Εκκλησίας με τον ναζιστικό φασισμό και τις στρατιωτικές δικτατορίες. Υπάρχει μια σταθερά σε όλη την ιστορία του χριστιανισμού που είναι ότι αυτά τα στοιχεία δεν αλλοιώνουν το δόγμα. Είτε είναι ψευδείς εκφράσεις του χριστιανισμού, είτε είναι γεγονότα, όπως οι πατάτες στο τσουβάλι, που δεν έχουν καμία θεωρητική, πολιτική ή, κυρίως, θεολογική σημασία. Έτσι, το γεγονός ότι η ιστορία αρνείται την επιβεβαίωση ότι ο χριστιανισμός βασίζεται στη συμπόνια και την ειρήνη δεν αλλάζει ούτε αμφισβητεί το δόγμα.
Πολλοί μαρξιστές ενεργούν με τον ίδιο τρόπο. Η μεγαλύτερη ανησυχία τους είναι η καθαρότητα του δόγματος. Κάθε φορά που τα ιστορικά γεγονότα αμφισβητούν το δόγμα ή δείχνουν την πολυπλοκότητα της πρακτικής λειτουργικότητας των στοιχείων της θεωρίας, αρνούνται ότι τα στοιχεία αυτά αποτελούν μέρος της ιστορίας της μαρξιστικής θεωρίας και του δόγματος. Πάνω σε αυτό, για παράδειγμα, χτίζονται τα δόγματα της προδοσίας. Κάθε κίνηση που φαίνεται να ξεφεύγει λίγο από αυτά τα “καθαρά” μοντέλα που δημιουργήθηκαν a priori εξηγείται μέσω της έννοιας της προδοσίας, ή εξηγείται ως “κρατικός καπιταλισμός”. Επομένως, τίποτα δεν είναι σοσιαλισμός και όλα είναι κρατικός καπιταλισμός. Τίποτα δεν είναι σοσιαλιστική μετάβαση και όλα είναι κρατικός καπιταλισμός. Η επανάσταση είναι επανάσταση μόνο κατά τη διάρκεια αυτής της ένδοξης στιγμής της ανάληψης της πολιτικής εξουσίας. Η επανάσταση είναι πάντα μια πολιτική διαδικασία που έχει δύο στιγμές: μια στιγμή καταστροφής της παλιάς καπιταλιστικής τάξης και ανάληψης της εξουσίας και μια στιγμή οικοδόμησης μιας νέας τάξης. Ξεκινώντας από τη στιγμή της οικοδόμησης μιας νέας κοινωνικής τάξης, όλα τελειώνουν. Οι αντιφάσεις, τα προβλήματα, οι αποτυχίες, τα λάθη, μερικές φορές ακόμη και τα εγκλήματα, συμβαίνουν κυρίως κατά τη διάρκεια αυτής της στιγμής της οικοδόμησης της νέας τάξης. Έτσι, όταν έρχεται η ώρα να αξιολογήσουμε την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνικής τάξης -που είναι το σημείο όπου, προφανώς, η πρακτική φαίνεται πάντα να απομακρύνεται από την καθαρότητα της θεωρίας- το συγκεκριμένο εμφανίζεται διεφθαρμένο μπροστά στο καθολικό. Είναι σε αυτό το σημείο που ανακαλείται η ιδέα της προδοσίας, που ανακαλείται η ιδέα της αντεπανάστασης και που εμφανίζεται η ιδέα του κρατικού καπιταλισμού προκειμένου να διατηρηθεί η καθαρότητα της θεωρίας.
Ένα μεγάλο παράδειγμα αυτού ήταν όταν η Σοβιετική Ένωση εισήλθε στη διαδικασία της τελικής κρίσης. Καθώς πλησίαζε το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, πολλοί δυτικοί μαρξιστές ανακοίνωσαν ότι ήταν ένα μεγάλο γεγονός στην ιστορία του μαρξισμού, επειδή επιτέλους ο μαρξισμός απελευθερώθηκε από αυτό το πείραμα που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης, που παραμόρφωσε τον μαρξισμό, που μετέτρεψε τον μαρξισμό σε μια απλή κρατική ιδεολογία. Τώρα, χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσει το κουβάρι της Σοβιετικής Ένωσης, ο μαρξισμός μπορούσε επιτέλους να απελευθερωθεί και να φτάσει στις χειραφετητικές του δυνατότητες.
Ένας άλλος παράγοντας που είναι πολύ συνηθισμένος στη δυτική αριστερά είναι η αντιμετώπιση της δυστυχίας και της ακραίας φτώχειας ως στοιχεία ανωτερότητας. Είναι πολύ συνηθισμένο στη δυτική αριστερή κουλτούρα να υποστηρίζονται οι μάρτυρες και ο πόνος. Σε όλους σήμερα αρέσει ο Σαλβαδόρ Αλιέντε. Γιατί; Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε είναι ένα θύμα, ένας μάρτυρας. Δολοφονήθηκε στο πραξικόπημα του Πινοσέτ. Όταν ζούσε ο Ούγκο Τσάβες, πολλοί τομείς της αριστεράς τον χλεύαζαν. Αν είχε σκοτωθεί, για παράδειγμα, στην απόπειρα πραξικοπήματος του 2002, σήμερα θα τον λάτρευε η τεράστια πλειοψηφία της δυτικής αριστεράς, ως σύμβολο πόνου και μαρτυρίου. Από τη στιγμή που συνέχισε να ασκεί την εξουσία ως ηγέτης μιας πολιτικής διαδικασίας που, αναγκαστικά, είχε διάφορες αντιφάσεις, εγκαταλείπονταν όλο και περισσότερο, όσο περνούσε ο καιρός -δεν χρειάζεται καν να αναφέρω τι συνέβη στον Μαδούρο εδώ. Αυτοί οι ίδιοι τομείς που εξυμνούν και υποστηρίζουν την ιδέα του Αλιέντε επειδή υπερασπίστηκε τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν ότι ο Αλιέντε κυβέρνησε σχεδόν εξ ολοκλήρου με διατάγματα. Εκείνη την εποχή, το σύνταγμα της Χιλής διέθετε έναν νομικό μηχανισμό που επέτρεπε στην εκτελεστική εξουσία να κυβερνά με διατάγματα που δεν χρειαζόταν να εγκριθούν από το κοινοβούλιο ή το Ανώτατο Δικαστήριο. Έτσι, ο Αλιέντε ήταν σε θέση να θεσπίζει νόμους μέσω διαταγμάτων που παρέκαμπταν το Κογκρέσο και το Ανώτατο Δικαστήριο. Δεδομένου ότι ο Αλιέντε δεν είχε πλειοψηφία στο Κογκρέσο και υπέφερε πολύ από την αστική αντιπολίτευση, ουσιαστικά κυβερνούσε με διατάγματα καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του. Αυτού του είδους η δράση σήμερα είναι αρκετή δικαιολογία για να χαρακτηρίσουμε κάθε αριστερό ηγέτη που την εφαρμόζει ως αυταρχικό, για να τον συγκρίνουμε με τον Τραμπ, τον Μπολσονάρο ή τον Ερντογάν. Αν ο Αλιέντε ζούσε σήμερα, θα επικρινόταν και αυτός, αλλά πέθανε.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η κατάσταση με τον Τσε Γκεβάρα και τον Φιντέλ Κάστρο. Για τους περισσότερους δυτικούς αριστερούς, ο Τσε Γκεβάρα αντιπροσωπεύει έναν επαναστάτη ονειροπόλο. Στην πραγματική ζωή δεν ήταν, αλλά έχτισαν αυτή την εικόνα γύρω του. Ο Τσε Γκεβάρα πέθανε αυτοπυρπολημένος στις ζούγκλες της Βολιβίας, έτσι τώρα είναι ένα σύμβολο της θυσίας, του μαρτυρίου και της αγωνίας της ήττας. Ο Φιντέλ έμεινε στην Κούβα ως ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης και όλων των αντιφάσεων αυτής της διαδικασίας. Σήμερα θεωρείται γραφειοκράτης, χωρίς γοητεία ή απήχηση, από πολλούς, αν όχι από την πλειοψηφία της δυτικής αριστεράς. Ο Τσε Γκεβάρα είναι ένα αιώνιο σύμβολο της αντίστασης, του ονείρου, της ουτοπίας που μένει ανεκπλήρωτη εξαιτίας του θανάτου.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η αντίθεση στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας σε σύγκριση με την Παλαιστίνη. Και τα δύο έθνη συμμετείχαν στον ίδιο αγώνα - τον αντιαποικιακό αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Στην περίπτωση της Κορέας, ο αγώνας έγινε από μια σοσιαλιστική προοπτική. Η Κορέα πέτυχε, παρά το γεγονός ότι είναι μια χώρα που έχει κατακερματιστεί από τον ιμπεριαλισμό. Έχει μια οικονομία σχετικά ισχυρή, με ένα αρκετά υψηλό επίπεδο εκβιομηχάνισης, έναν πολύ ισχυρό εθνικό στρατό και την ικανότητα να εκτοξεύει πυρηνικά όπλα. Έτσι, η Κορέα δεν είναι ένα ανυπεράσπιστο έθνος. Οι Παλαιστίνιοι είναι ένας λαός που καταπιέζεται βαθιά, σε μια κατάσταση ακραίας φτώχειας, που δεν έχει εθνική οικονομία επειδή δεν έχει εθνικό κράτος. Δεν έχουν στρατό ή στρατιωτική ή οικονομική δύναμη. Ως εκ τούτου, η Παλαιστίνη είναι η απόλυτη ενσάρκωση της μεταφοράς Δαβίδ εναντίον Γολιάθ, με τη διαφορά ότι αυτός ο Δαβίδ δεν έχει καμία πιθανότητα να νικήσει τον Γολιάθ σε πολιτική και στρατιωτική σύγκρουση. Ως εκ τούτου, σχεδόν όλοι στη διεθνή αριστερά συμπαθούν την Παλαιστίνη. Οι άνθρωποι εκστασιάζονται βλέποντας αυτές τις εικόνες ενός παιδιού ή εφήβου που χρησιμοποιεί μια σφεντόνα για να εκτοξεύσει μια πέτρα σε ένα τανκ. Κοιτάξτε, αυτό είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα ηρωισμού, αλλά είναι επίσης ένα σύμβολο βαρβαρότητας. Πρόκειται για έναν λαό που δεν έχει την ικανότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι σε μια ιμπεριαλιστική αποικιοκρατική δύναμη που είναι οπλισμένη μέχρι τα δόντια. Δεν έχουν την ίδια ικανότητα αντίστασης, αλλά αυτό ρομαντικοποιείται. Στους δυτικούς αριστερούς αρέσει αυτή η κατάσταση καταπίεσης, πόνου και μαρτυρίου.
Μια άλλη πολύ γνωστή περίπτωση είναι αυτή του Βιετνάμ. Όλοι υποστήριξαν το Βιετνάμ όταν δέχθηκε επίθεση, καταστράφηκε και βομβαρδίστηκε για πάνω από 30 χρόνια. Το Βιετνάμ νίκησε την Ιαπωνία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη συνέχεια έπρεπε να πολεμήσει τη Γαλλία και στη συνέχεια έπρεπε να πολεμήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από το 1945 έως το 1975 πέρασε 30 συνεχόμενα χρόνια χωρίς να μπορεί να χτίσει ούτε ένα καταραμένο σχολείο ή νοσοκομείο, επειδή μια βόμβα από τη Γαλλία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες θα έπεφτε και θα το κατέστρεφε. Όταν η χώρα κατάφερε τελικά να νικήσει όλες τις αποικιοκρατικές και νεοαποικιοκρατικές δυνάμεις και είχε την ευκαιρία να αρχίσει να σχεδιάζει, να χτίσει αυτοκινητόδρομους, ηλεκτρικά συστήματα, σχολεία και πανεπιστήμια χωρίς να πέφτουν πάνω τους βόμβες την επόμενη μέρα και να καταστρέφουν ό,τι γινόταν, η χώρα εγκαταλείφθηκε από την πλειοψηφία της αριστεράς. Έχασε τη γοητεία της, έχασε τη μαγεία της. Υπάρχει ένα φετίχ για την ήττα στη δυτική αριστερά.
Είναι η ιδέα ότι η ήττα είναι κάτι μεγαλοπρεπές. Ένα σαφές παράδειγμα αυτού του φετίχ είναι η περίπτωση του πραξικοπήματος στη Βολιβία. Ο Slavoj Žižek, ο διάσημος κριτικός στοχαστής, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο Βολιβία: η ανατομία ενός πραξικοπήματος, και ποια ήταν η μεγάλη του ανησυχία; Ήταν να δείξει ότι ο Έβο Μοράλες ήταν δημοκρατικός, ότι ο Έβο Μοράλες δεν εκκαθάρισε ή δεν φυλάκισε προδότες κατά τη διάρκεια απόπειρας πραξικοπήματος στο παρελθόν, και ότι τώρα οι ίδιοι άνθρωποι διέπραξαν πραξικόπημα εναντίον του. Με άλλα λόγια, ο Žižek επαινεί το ίδιο το στοιχείο που οδήγησε στην ήττα της επανάστασης στη Βολιβία ως απόδειξη ηθικής και δεοντολογικής ανωτερότητας. Κοιτάξτε πόσο θαυμάσια είναι η Βολιβία σήμερα.
Κάθε μέρα ένας ακτιβιστής δολοφονείται ή φυλακίζεται, αλλά έχουν την ηθική παρηγοριά ότι δεν υπήρξαν καταπιεστικοί ή αυταρχικοί με τη βολιβιανή αστική τάξη. Ένα τρίτο στοιχείο που είναι κοινό στη δυτική αριστερά προέρχεται από τη χριστιανική αντίληψη ότι η σωτηρία δεν είναι προϊόν των πράξεων ενός ατόμου, αλλά μια απόφαση που λαμβάνεται από τον Θεό. Πρόκειται για την αντίληψη ότι, παρόλο που εργάζεστε για να κάνετε καλές πράξεις, να ακολουθείτε τον βιβλικό νόμο, να είστε καλός άνθρωπος και ούτω καθεξής, η σωτηρία σας είναι απόφαση του Θεού. Οι υποκειμενικές προσπάθειες σχετίζονται με το κεντρικό σημείο του μαρξισμού, που είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας (όπως είπε ο Λένιν, “όλα όσα βρίσκονται έξω από την πολιτική εξουσία είναι μια ψευδαίσθηση”), [1] έχουν υποτιμηθεί εξαιτίας αυτής της επιρροής από τη χριστιανική κουλτούρα, παρόλο που η πλειοψηφία των μαρξιστών διανοουμένων είναι άθεοι. Αντίθετα, η υψηλότερη αξία γίνεται μια αιώνια θέση αντίστασης, η οποία παράγει ένα αίσθημα υπερηφάνειας. Όταν ο Μπέρνι Σάντερς έχασε για δεύτερη φορά τις δημοκρατικές προκριματικές εκλογές, ένας διάσημος μαρξιστής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο έγραψε στο Facebook, “Αγωνιστήκαμε όπως ποτέ άλλοτε. Χάσαμε ως συνήθως, αλλά ο αγώνας συνεχίζεται. Τώρα, η Alexandra Ocasio-Cortez είναι το μέλλον του σοσιαλισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες”. Η μαρξιστική λογική της σκέψης όλων των πολιτικών συγκρούσεων με όρους στρατηγικής, τακτικής, πολιτικής συνασπισμού, προγραμμάτων, της κριτικής ανάλυσης των λαθών για να μην τα ξανακάνουμε, του χτυπήματος του εχθρού από πολιτική ή ακόμα και στρατιωτική σκοπιά προκειμένου να πάρουμε την εξουσία έχει απλά εξαφανιστεί, αντικαταστάθηκε από ένα αιώνιο κίνημα αντίστασης σαν να ήταν απόδειξη θεϊκής χάρης. Η ίδια η λογική που θα έπρεπε να είναι η ουσία της πολιτικής, δηλαδή η λογική της στρατηγικής, απαξιώνεται καθώς η αντίσταση γίνεται αυτοσκοπός.
Μαζί, τα τρία στοιχεία που μόλις περιέγραψα δημιουργούν ένα είδος ναρκισσιστικού οργασμού ήττας και καθαρότητας. Το υποκείμενο υπερηφανεύεται που δεν έχει καμία σχέση με ολόκληρο το ιστορικό συγκεκριμένο κίνημα των σοσιαλιστικών και απελευθερωτικών επαναστάσεων της εργατικής τάξης. Είναι περήφανο που δεν έχει καμία θεωρητική ή πολιτική σχέση με τις επαναστάσεις στην Κίνα, τη Ρωσία, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Αλγερία, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα. Αντίθετα, είναι περήφανο για την υποτιθέμενη καθαρότητα ότι η θεωρία του δεν έχει μολυνθεί από τις δυσκολίες της άσκησης της εξουσίας, από τις αντιφάσεις των ιστορικών διαδικασιών. Η αγνότητα είναι αυτό που προκαλεί αυτόν τον ναρκισσιστικό οργασμό. Αυτή η καθαρότητα είναι που τους κάνει να αισθάνονται ανώτεροι. Τους κάνει να αισθάνονται ότι έχουν μια προνομιακή ηθική και δεοντολογική θέση σε σχέση με τους άλλους αριστερούς που, για παράδειγμα, αναγνωρίζουν την κινεζική ή την κουβανική ή την κορεατική επανάσταση και, ως εκ τούτου, αποδέχονται τον “αυταρχισμό” και αποδέχονται μια οικονομία που δεν βασίζεται στην πλήρη πραγμάτωση της αυτοδιαχείρισης. Αυτού του είδους ο μαρξισμός δεν έχει καμία κριτική δύναμη. Μπορεί να παράγει και όντως παράγει πολλές καλές αναλύσεις της πραγματικότητας, αλλά είναι ανίκανος να παράγει ένα κίνημα στρατηγικό και επαναστατικό που στοχεύει στην κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Ως εκ τούτου, η διαδικασία της ανοικοδόμησης ενός επαναστατικού μαρξισμού στη Δύση πρέπει να αναγνωρίσει αυτά τα συμβολικά στοιχεία, τα οποία έχουν εμπεδωθεί στον δυτικό μαρξισμό και τα οποία εισήχθησαν λαθραία ως λαθρεμπόριο από τον χριστιανισμό. Αυτά τα στοιχεία πρέπει να υποβληθούν σε ριζοσπαστική κριτική και να ξεπεραστούν.